Κάποιες μέρες δε βλέπω το φως του ήλιου. 

Κλείνομαι μέσα στο σπίτι και σας αποφεύγω. 

Δεν φταίτε εσείς. 

Εγώ! 

Το βάρος αυτό το παίρνω όλο πάνω μου.

Απλά... 

είναι αυτές οι μέρες που δεν έχω όρεξη και είμαι εντάξει με αυτό.

Εσείς; 

Μπορείτε να το καταλάβετε;

Κάποιες μέρες δεν ανοίγω στους απροσκάλεστους φίλους που μου χτυπούν τη πόρτα.

Ντρέπομαι για αυτό. 

Δεν φταίτε εσείς όμως. 

Δεν είναι πως ήταν ακατάλληλη η ώρα. 

Το σπίτι ήταν πάντα συμμαζεμένο, 

όμως όχι και η ζωή μου. 

Τόσο πολύ πειράζει που δεν άνοιξα τη πόρτα;

Κάποιες μέρες παραμένω σιωπηλή. 

Όμως σας μιλάω και ας μην το ακούτε. 

Συνήθισα να συζητάω από μέσα μου. 

Σας ρώτησα μια φορά για τα πιο κρυφά σας όνειρα, 

το μεγαλύτερο φόβο σας και το μέρος που θα θέλατε να ζείτε. 

Δεν με ακούσατε, δεν φταίτε εσείς. 

Εγώ, είναι που φοβάμαι μερικές φορές μήπως με παρεξηγήσετε, 

γι'αυτό σωπαίνω.

Κάποιες μέρες χτυπάει το τηλέφωνο και δεν το σηκώνω. 

Δεν το πρόλαβα, 

δεν το άκουσα. 

Μα πόσα άλλα ψέματα θα πω; 

Δεν φταίτε εσείς, εγώ. 

Εγώ που σας αποφεύγω. 

Αποξενωμένη, 

αντικοινωνική, 

ξινή και μελαγχολική. 

Σας άκουσα να με αποκαλείται έτσι.

Και η αλήθεια είναι πως....

Κάποιες μέρες σας σιχαίνομαι και σας βαριέμαι, 

με πιάνουν ημικρανίες και μόνο που ακούω τη φωνή σας. 

Ακόμα και η αναπνοή σας με ενοχλεί. 

Όχι δεν συνεργάζομαι σε αυτή την ματαιοδοξία, 

θέλω να μείνω μόνη αυτές τις κάποιες μέρες που δεν έχω το κουράγιο 

να μιλήσω για ασήμαντα πράγματα, 

που δεν έχω την όρεξη να ακούσω τη γκρίνια σας και τη φλυαρία του τίποτά σας. 

Θα έλεγα πάλι ψέμα πως δεν νιώθω μόνη...

όταν κάποιες μέρες βρίσκομαι κοντά σας!