Μελετώντας το ανθρώπινο σώμα, σε ένα εκ των πολλών συμπερασμάτων στο οποίο κατέληξε η επιστήμη, είναι το γεγονός ότι το ανθρώπινο σώμα κατέχει τη δύναμη να μετακινήσει ή να σηκώσει ακόμα και ένα αυτοκίνητο. Δεδομένο όμως είναι ότι αυτόματα αυτή τη δύναμη μας την περιορίζει ο εγκέφαλος μας, ως μηχανισμός άμυνας απένταντι στις ακραίες μας δυνατότητες. Φανταστείτε κάποιο γνωστό σε σας πρόσωπο, το οποίο δεν γυμνάζεται, δεν βελτιώνεται σωματικά με κανένα τρόπο, να έρθει στην ανάγκη να μετακινήσει ενα αυτοκίνητο. Αν το κατάφερνε, κατα πάσα πιθανότητα θα το κατάφερνε με συνέπεια την απόλυτη καταστροφή των μυών του. 

Η επιστήμη το αποκαλεί “Hysterical Strength” γνωστό σε εμάς ως ‘’έκρηξη αδρεναλίνης’’. Συμβαίνει όταν οι άνθρωποι παρουσιάζουν ακαταλόγιστη δύναμη, πέραν της φυσιολογικής που έχουμε όλοι συνηθίσει, κυρίως όταν οι ζωές τους, ή αγαπημένων προσώπων βρίσκονται σε κίνδυνο. Ακραίες επιδείξεις δύναμης εμφανίζονται και σε περιπτώσεις ‘’εκστατικού παραληρήματος’’, αγγλιστί “Excited Delirium”.  Στην περίπτωση αυτή, μία ψυχοκεντρική παρότρυνση, οδηγεί σε ντελίριο, ανεξέλεγκτη εφίδρωση, εκφάνσεις βίας, πολύ υψηλή θερμοκρασία σώματος και φυσικά απροσδόκητη δύναμη, όπου υπό επιπλοκές προκαλεί ραβδομυόλυση και υψηλό ποτάσσιο στο αίμα, με κύριο σύμπτωμα την αστραπιαία βλάβη σε μυς και ούρα σε χρώμα όμοιο της γνωστής μας Coca Cola. 

Ας μιλήσουμε λοιπόν με χειροπιαστά γεγονότα από το παρελθόν. Το 1982, στο Lawrenceville, Georgia, ΗΠΑ, ο Τόνυ Καβάλο επισκεύαζε μια Chevrolet Impala του ‘64, βρισκόμενος ανάσκελα κάτω από το όχημα. Το όχημα ήταν ανυψωμένο σε γρύλους, οι οποίοι κατέρρευσαν απροσδόκητα, παγιδεύοντας τον Τόνυ καταπλακωμένο με το όχημα. Η μητέρα του, Άντζελα, σήκωσε το αυτοκίνητο τόσο ψηλά ώστε δύο γείτονες να καταφέρουν να αποκαταστήσουν τους γρύλους και να αποσύρουν τον Τόνυ. Το 2006, στο Ivujivik, Quebec, στον Καναδά, μια κάτοικος, η Λυδία Ανγκίγιου, πάλεψε με μία πολική αρκούδα, σώζοντας ζωές πληθώρας παιδιών, μέχρις ότου ένας ντόπιος κυνηγός, πυροβόλησε την αρκούδα. Κανένας θάνατος πέραν της αρκούδας δεν καταγράφηκε σε αυτό το συμβάν. Πολλά παρόμοια γεγονότα τα οποία συνεβαιναν και συμβαίνουν σχετίζονται με την εκρηξη αδρεναλίνης, μια προσωπική αναζήτηση θα σας οδηγούσε σε ακόμη περισσότερα παραδείγματα τα οποία δεν αναφέρω για οικονομία λόγου.

 Έχοντας λοιπόν ρίξει μια ματιά στην επιστημονική πλευρά της ανθρώπινης φύσης και έπειτα σε πραγματικά γεγονότα αν έχουμε να μάθουμε κατι είναι ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια. Ότι μας περιορίζει βρίσκεται στο κέντρο μας, στον εγκέφαλο μας, είναι επιλογή μας να επέμβουμε σε αυτό το κέντρο, και να καταλάβουμε τον πλήρη έλεγχο. Η πλειοψηφία των ανθρώπων, επιτρέπει η διάθεση του να κρίνεται από τα συμβάντα γύρω του, από τη δουλειά του, από τα λόγια των άλλων και αυτό γιατί αφήνει το κέντρο του, χωρίς ηγεσία, ανυπεράσπιστο απέναντι στις καταστάσεις. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε την ένταση του περιβάλλοντος στο οποίο δραστηριοποιούμαστε, που γυρνώντας στο σπίτι δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε ούτε ένα βήμα που ωφελεί τον εαυτό μας. ‘’Αν έχω όρεξη, θα κάνω γυμναστική, αν εχω όρεξη θα διαβάσω, αν έχω όρεξη, αν έχω όρεξη......... Μας αρέσει τόσο πολύ η αθλιότητα που παρέχει η «ελπίδα» του αν.  Η ελπίδα, όμως, δεν φέρνει το αποτέλεσμα. Η απόφαση εν αντιθέσει, είναι η μητέρας της επιλογής και της πραγματοποίησης. Η απόφαση να ζούμε χωρίς κούραση, χωρίς όρια, χωρίς δικαιολογίες. Η απόφαση και μόνο αποσβήνει και κάνει αόρατα τα ανθρώπινα όρια.